(het hele verhaal volgt) Op Donderdag 26 mei begon ik op om 06:00 aan de grootste loopuitdaging van mijn leven, het Pieterpad Non-Stop! Omdat er een klein kansje zou zijn om de snelste ooit te worden was het breken van dit record Plan A. Als dat niet zou lukken, dan was uitlopen Plan B. Het begon crescendo! Het is nogal moeilijk om héél langzaam te rennen, dus ben ik direct gestart met het afwisselen van hardlopen en wandelen, tussendoor steeds een stukje langzaam. Nóg langzamer hardlopen is voor mij oncomfortabel en daarom was dit plan bedacht. Tijdens het allereerste stukje liep ik iets achter op het schema van Addie, de recordhouder, maar al snel haalde ik hem virtueel in. De voorsprong werd gestaag uitgebouwd naar een ruime 10 km. Met in de wetenschap dat Addie het stuk van ongeveer 50 km tussen de twee laatste pontjes gewandeld heeft en ná het laatste pontje behoorlijk heeft versneld leek dat niet te gek. Tot 270km was het dat ook niet. Het eerste stuk heb ik overwegend enorm genoten. Van de omgeving, van het lopen, van de prachtige route, van de mensen die me aanmoedigden, van lopers die me een stuk vergezelden en van de uitmuntende zorg van de crew. De eerste nacht heb ik een uurtje geslapen, wat verrassend goed ging en het was prachtig om de wereld daarna weer te zien (en horen!) ontwaken. De route bleef mooi, de mensen bleven enthousiast en mijn benen blijven goed. Tot km 270. Daar zakt ik zomaar ineens door mijn rechterknie en lag ik op de grond. Tot dat moment was er niets aan de hand geweest en had ik nergens last van, dus ik dacht zo weer op te kunnen staan en verder te kunnen gaan. Die knie deed echter nogal pijn. Eerst wat wandelen om dan weer te proberen om te rennen, soms is het ook zo weer voorbij. Alleen deze keer niet, dus mijn begeleidingsteam gebeld om zsm bij mij te zijn. Ik ben nog wat doorgewandeld om niet héél koud te worden en zij in tegengestelde richting naar mij toe. In de camper hebben we toen de op afstand betrokken arts via beeldbellen geraadpleegd. Hij stuurde onze handen en vingers en vroeg steeds waar en hoeveel pijn het deed. Diagnose: overbelaste collaterale knieband. Advies: tapen en een brace. Dat advies hebben we opgevolgd en ik heb het weer geprobeerd, maar het ging écht niet meer. Het woord "opgeven" heeft niemand genoemd (maar wel gedacht), dus besloten we om een lange rustpauze in te lassen. Die rustpauze werd uiteindelijk 12 uur, waaronder verplaatsen van en naar een camperplek in Doetinchem, Douchen, 8 uur slapen en ontbijten. Tegen beter weten in ben ik toch weer gestart met lopen, stoppen doe je óp het pad, niet ernaast! Maar het ging weer super! Een klein beetje stram, een beetje pijn, maar ja, ik was ook al wel over de helft! Met het record uit mijn hoofd gezet, maar vol goede moed om te finishen ben ik weer verder gegaan. Makkelijker werd het nooit, de pijn aan de diverse gewrichten en spiergroepen nam toe, mentaal was het soms enorm zwaar en soms wilde ik écht stoppen. Maar steeds ben ik weer op pad gestuurd (dat was afgesproken met de crew, want stoppen doe je óp het pad) en de arts is nog twee keer geraadpleegd. Zijn advies: als ik begin te raaskallen, als ik wartaal begin uit te slaan, dan is het tijd om in te grijpen en me uit de strijd te halen. De vierde dag heb ik nooit meer alleen gelopen, altijd was er minimaal één iemand die me begeleidde. Omdat er inmiddels veel gewandeld werd heb ik heel toffe gesprekken kunnen voeren. De laatste nacht was ook nog behoorlijk zwaar door slaapgebrek. Een powernap van 90 seconden bleek wonderen te verrichten, dus dat hebben we een aantal keren toegepast. En toen was daar het magische moment: de finish was te zien! Nog een paar meter om de steen aan te tikken die de finish markeert. Het was maandagnacht 04:19 en pikdonker, want zonder maan en daar stond mijn crew te fluiten, te joelen en te applaudisseren! Met het aantikken van de steen was het klaar, het was over, het was gedaan. Maanden voorbereiding, vier dagen lopen, frustratie, ellende, blijheid, verdriet, angst, pijn, genieten, afzien, verwachtingen. Ze waren ineens voorbij, IK-HEB-HET-GEHAALD!
0 Reacties
In december 2019 deed ik mee aan de Veluwe Wintertrekking, een tweedaagse trailrun over de Veluwe. Daar leerde ik Wouter Huitzing kennen, die ik al wel van naam kende, maar niet persoonlijk. Ik wist dat hij eerder dat jaar het Pieterpad non-stop had afgelegd in 98 uur en 17 minuten en ik was nieuwsgierig. Hij vertelde mij uitgebreid over zijn voorbereiding en ervaringen én dat het zeker sneller moest kunnen. Het zaadje was geplant! De wedstrijd heb ik niet uitgelopen vanwege een knieblessure. Toen ik daar in februari aan geopereerd was en in maart weer voorzichtig aan sporten dacht ging de wereld op slot. Tijd voor alternatieve plannen. Eén daarvan was een oude belofte aan mijzelf: een héle triathlon (ironman) vóór mijn vijftigste. En aan het einde van kalenderjaar 2020 zou ik vijftig worden, dus het moest nu gebeuren. Inschrijven had ik al eerder gedaan: de Frysman triathlon in Friesland op 11 juli. Lopen kon ik nog nauwelijks, maar fietsen wel, dus een fiets gekocht in Lelystad en gelijk maar naar huis gefietst in Gouda, wat met die knie nog een hele opgave bleek! De Frysman ging niet door vanwege Covid-19, dus maakte ik een parcours van rondjes bij mij in de buurt, waarbij ik steeds langs een tot verzorgings-punt omgedoopte pick-nicktafel kwam en ging ik toch van start. Mede door fanatiek support finishte ik nét binnen de elf uur. In de tussentijd sprak ik Wouter regelmatig en trainde ik ook wel eens met hem. Hij vond mij wel iemand die zijn record zou kunnen aanvallen en vroeg me er regelmatig naar. Het moest echter wel in mijn (wedstrijd-) agenda passen en eerst was de Frysman aan de beurt én lopen, eerder mijn sterke punt, was nog niet op niveau. Voorzichtig zette ik "Pieterpad" met potlood mei 2021 in mijn agenda. Het begon nu wel een beetje te borrelen. Ondertussen verbrak Gerben Oevermans het record in september 2020 met bijna 10 uur: 88 uur en 45 minuten. In mei 2021 was er voor mij geen Pieterpad, maar wel een succesvolle recordpoging op het 157 km lange UPNL (UltraPadNederLand). Ondanks, of misschien wel dankzij, dit succes was ik wel een beetje bang geworden voor het Pieterpad. Ik slaap graag en zo'n meerdaagse tocht met (heel) weinig slaap? In mei was er wél een Pieterpad recordpoging. Drie min of meer tegelijk zelfs! Irene Kinnegim (van wie ik het record op de UPNL had verbeterd), Teun Geurts en Addie van der Vleuten gingen het proberen. Teun deed het "zelfvoorzienend" (Gebruik makend van wat hij onderweg tegenkwam, dus zonder crew, camper, bootje voor de overtochten en andere vooraf geregelde hulp) en finishte na 83 uur en 56 minuten. Addie zette het record op 78 uur en 10 minuten. Echt wel een serieuze tijd! De oorspronkelijke tijd van Wouter leek mij haalbaar, de tijd van Gerben zou ook nog wel te doen moeten zijn, maar met 78 uur wordt het nu wel écht serieus! Adriaan Pandelaers, een loopmaatje van me en een fantastische mental coach, had ik al van mijn "plan in potlood" verteld. Hij heeft Addie ondersteund tijdens zijn poging en kent ook Teun heel goed. Ook hij hield het Pieterpadvuurtje brandend en toen hij mij aan het begin dit jaar vroeg hoe het met mijn Pieterpadplannen stond, besloot ik het te gaan doen, tijdens Hemelvaart 2022! (bedankt, Adriaan...) Voordat anderen de tijd van Addie verbreken moet ik zorgen dat mijn naam ook in het lijstje komt! Door weg te gaan op de tijd van Addie neem ik natuurlijk het risico om (volledig) in te storten en ook de tijd van Wouter niet meer te halen. Dat is dan maar zo. Ik ben in ieder geval vast besloten om het hele pad uit te lopen, al duurt het vijf dagen! En nu is de voorbereiding serieus begonnen! |